De cursor knippert bovenaan een leeg document. Verder dan het woord ‘afdelingsplan’ ben je nog niet gekomen. Je voelt het begin van een zware hoofdpijn opkomen. Je kijkt op je mobiel. Shit. Het is al bijna drie uur. Je moet nu echt wat op papier gaan zetten. De directeur verwacht vanavond een concept plan in zijn mail. Je zucht en zet je vingers weer op het toetsenbord.

 

Ideeën genoeg ….

Je bent al tien keer begonnen. En je hebt al tien keer je hele tekst gedeletet. Je weet wat de directeur wil en verwacht. Doorgaan zoals jullie het nu doen. En dat is precies hoe het plan van je collega afdelingsmanagers eruit zal zien.

Maar jij hebt andere ideeën. Jij wilt wèl dingen veranderen. Want daar ben je als vrouwelijke manager tenslotte voor binnengehaald. Je barst van de ideeën voor verbetering. Je ziet een andere manier van leidinggeven voor je, met oog voor de medewerkers. Jij wilt af van die eilandcultuur in de organisatie en meer samenwerken.

 

Maar heeft het wel zin?

Want nadat je al twee keer je neus hebt gestoten, ben je voorzichtig geworden met jouw ideeën op te schrijven. Je krijgt alleen maar kritiek. Jouw voorstellen worden niet echt serieus genomen. Ze worden afgedaan als onrealistisch, idealistisch en niet werkbaar. Terwijl jij weet en op je eigen afdeling laat zien dat het werkt.

Dus daar zit je nu. Achter je beeldscherm. Te kijken naar een leeg document. Het is niet dat je niet weet wat je met je afdeling wilt. Zeker niet.

 

Alleen …. je hebt al zo vaak nul op rekest gekregen

Twee jaar geleden had je jouw plan in een mum van tijd op papier staan. Je herinnert je nog hoe enthousiast je was, hoeveel ideeën je had na je eerste 100 dagen in deze functie.

Maar je herinnert je ook de reactie van de directeur nadat hij jouw concept gelezen had. “Mooi om te zien dat je vol ideeën zit, maar je zult je verwachtingen echt bij moeten stellen. Je bent veel te ambitieus. Bij ons gaat dit niet werken. Ons bedrijf zit heel anders in elkaar dan de bedrijven waar je hiervoor hebt gewerkt.”

 

Je zou bijna vergeten wat je al wèl bereikt hebt

Geen wonder dat je er moedeloos van wordt. Dat je misschien wel gaat twijfelen of je inderdaad niet te veel wilt. Of jij een inschattingsfout maakt. Maar kijk eens naar wat je de afgelopen jaren allemaal wèl voor elkaar hebt gekregen.

De kleine successen die je behaald hebt. De veranderingen die je op je afdeling hebt doorgevoerd en die hun vruchten afwerpen. De eerste stappen die je hebt gezet om je afdeling beter op de kaart te zetten. Je medewerkers die opbloeien onder jouw leiding, omdat je ze meer ruimte en verantwoordelijkheid geeft. De verbeterde samenwerking met andere afdelingen. Allemaal successen die je behaald hebt, ook zonder dat ambitieuze afdelingsplan dat jij in je hoofd hebt.

 

Hou vol en blijf je eigen koers varen

En natuurlijk wil je meer. Natuurlijk wil je dat de directeur jouw voorstellen toejuicht en je de ruimte geeft om ze uit te voeren. Natuurlijk wil je zo snel mogelijk dingen verbeteren in de organisatie. Maar realiseer je dat Rome en Parijs ook niet op één dag zijn gebouwd. Zoiets vraagt tijd. Zoiets vraagt om lange adem. Zoiets vraagt om kleine stapjes. Je bent bezig met een verandering en dat roept weerstand op. Vooral als je als vrouw te maken hebt met mannelijke collega managers. Het gaat er uiteindelijk niet om hoe snel je jouw doelen bereikt, maar dát je ze bereikt.

 

Met of zonder dat ambitieuze afdelingsplan

Dus pak dat lege document erbij. Kies een aantal onderwerpen in de organisatie of op je afdeling die je nu wilt aanpakken. Focus daar je plan op. Ga ervoor en geef het niet op als je ècht denkt dat dit het beste voor jouw afdeling of de organisatie is.

Accepteer dat er weerstand is en behandel die zoals je normaal gesproken met weerstand in een veranderingsproces omgaat. Dan kom je er wel. Met of zonder dat afdelingsplan op papier. Want daden zeggen meer dan woorden.

 

Liefs,

Manita

 

P.S. Heeft je netwerk ook baat bij mijn blog? Deel het! Gebruik hiervoor de knoppen hieronder.