‘Nu ga je echt te ver.’ ‘Hier ben ik niet van gediend.’ Misschien heb je dit wel vaker gedacht op je werk, maar spreek je het ook uit? Zeg je tegen de directeur dat je zijn advies waardeert, maar dat je de afdeling op jouw manier leidt, ook al zou hij het anders doen. Spreek je je mannelijke collega erop aan als hij foute grappen maakt in jouw bijzijn waar je niet van gediend bent. Laat jij je horen als er op je werk op één of andere manier over jouw grenzen wordt gegaan?

 

Spreek je het uit of houd je het voor je?

Of blijf je in het gareel lopen, omdat dat nou eenmaal van je verwacht wordt. Omdat je geen zin hebt in ‘gedoe’, dat er zeker komt als je tegen de (ongeschreven) regels van de organisatie in gaat. Of omdat je er niet van beschuldigd wilt worden dat je ‘overgevoelig’ of ‘snel op je tenen getrapt’ bent. Allemaal logische redenen om als vrouw in een team van mannelijke collega’s je mond te houden als er over jouw grenzen wordt gegaan.

 

De vraag is wat jou dat kost

Heb je daar wel eens bij stilgestaan? Of denk je dat het wel meevalt? Dat het er gewoon bijhoort? Je kiest er tenslotte zelf voor om als vrouw in een organisatie met vooral mannelijke collega-managers te werken. Als je er niet tegen kunt, dan heb je altijd nog de keuze om weg te gaan.

Maar is dat wel echt een keuze? Want als je nu je grenzen niet aangeeft, is de kans groot dat je dat in een volgende functie bij een volgende werkgever ook niet doet. Dat je op je nieuwe plek in dezelfde valkuil stapt.

 

Je rekt jouw grenzen steeds wat verder op

Het gaat ongemerkt. Je sust jezelf met de gedachte dat het tijdelijk is. Je maakt nu even overuren om te laten zien dat je 100% gecommit bent aan je nieuwe project. Je neemt een paar extra taken op je omdat je wilt bewijzen dat je dat aankunt. Je stelt je harder dan je wilt op naar je medewerkers om te laten zien dat je geen softie bent. Je gaat nog beter je best doen, nog harder werken.

 

In de hoop dat je zo wèl waardering krijgt

Dat jouw inspanning en commitment gezien en beloond wordt. Dat je serieus genomen wordt door de directeur of je eigen manager. Dat je niet langer gezien wordt als het vrouwelijke buitenbeentje binnen het management team.

 

Maar zo werkt het niet

Om waardering te krijgen en gezien te worden, is het juist belangrijk om dicht bij jezelf te blijven. Om vanuit jouw vrouwelijke perspectief te blijven handelen. Om de dingen op jouw manier te blijven doen. En vooral om jouw grenzen duidelijk en op een zakelijke manier aan te geven. Om niet te wachten op het goede moment, maar het meteen uit te spreken als iemand over jouw grenzen heen gaat.

 

Ga de confrontatie aan

Maak korte metten met opmerkingen of situaties waar je niet van gediend bent. Gewoon door feitelijk uit te spreken wat je vindt en ervaart. Benoem het als jouw voorstel in de vergadering al weer van tafel geveegd wordt zonder goede argumenten. Spreek je collega aan als hij een flauwe opmerking maakt over hoe jij met je medewerkers omgaat. Of ga naderhand in gesprek met je manager als je merkt dat hij het vervelend vindt dat je een praatje maakt met een collega onder werktijd.

 

Misschien krijg je dan geen waardering, maar zeker respect

Vooral respect voor jezelf. Dat je eindelijk het lef hebt om te zeggen wat je ergens echt van vindt. Dat je op durft te komen voor de dingen die jij belangrijk vindt. Dat je tegengas durft te geven in plaats van de makkelijke weg te kiezen. Dat je voor jezelf durft te gaan staan en de dingen waar jij als manager in gelooft. Dat je weer trouw bent aan jezelf. Iets dat veel waardevoller is dan het respect dat anderen je ooit kunnen geven.

 

Meer tips hoe je als vrouwelijke manager in een mannenwereld meer impact maakt?

Download mijn gratis e-boek Overleven op de apenrots.

 

Stralende groet,

Manita

 

P.S. Heeft je netwerk ook baat bij mijn blog? Deel het! Gebruik hiervoor de knoppen hieronder.