“Hoe gaat het met je?”, begin ik ons gesprek. Ik zie haar gezicht betrekken. De tranen schieten in haar ogen. “Ik heb zo’n rotgesprek gehad met mijn manager. Hij heeft nu ook mijn derde versie van het afdelingsplan afgekeurd. Terwijl ik rekening had gehouden met al zijn opmerkingen en bezwaren, maar ze wel op mijn manier heb opgepakt. Dat wil hij dus niet.”

Ze is er klaar mee

“En dan haalt hij er van alles bij om me ervan te overtuigen dat het plan niet goed is. Dat er medewerkers zijn komen klagen over de dingen die ik wil veranderen. Dat hij beter weet wat wel en niet werkt in de organisatie, omdat ik er pas een jaar werk. Dat de directeur mijn ideeën niets vindt. Het is nu al de zoveelste keer dat hij dit doet. Ik ben er zó klaar mee.”

Ze weet precies hoe ze het zou willen

“Hoe zou je willen dat dit gesprek met je manager was gegaan?”, vraag ik nadat ze haar hart gelucht heeft. Ze is even stil en dan begint ze te praten. Over hoe haar manager geïnteresseerd is in haar kijk op de afdeling en de kant die ze ermee op wil. Hoe hij van haar wil horen wat ze anders zou doen. Dat hij benieuwd is naar haar ideeën om de medewerkers meer te betrekken bij de veranderingen die ze wil doorvoeren. Dat hij haar vraagt naar haar ervaring bij andere bedrijven waar ze gewerkt heeft. Voor mijn ogen verandert ze van een aangeslagen, teleurgestelde vrouw in de ervaren, gedreven en inspirerende manager die ze is.

Nu alleen de handvatten nog

De rest van onze sessie gebruiken we om haar handvatten te geven hoe ze er voor zorgt dat ze het gesprek de volgende keer wel loopt zoals zij dat wil. Ik zie haar opbloeien en het vertrouwen in zichzelf terugkomen.

Ik ben trots op haar. Ze is zo een geweldige manager, maar ze gaat onnodig aan zichzelf twijfelen. Door alle kritiek die ze krijgt als ze met haar eigen ideeën komt. Door alle bezwaren die haar manager heeft als ze het anders wil doen dan ze in de organisatie gewend zijn. En dat terwijl ze juist om die reden als vrouwelijke manager is binnengehaald in de organisatie. Maar als puntje bij paaltje komt, lijkt daar geen ruimte voor.

Stralend loopt ze de deur uit

Een uurtje later staat ze energiek en vol vertrouwen op. “Ik weet nu wat ik moet doen. Ik ga het gesprek nog een keer aan en nu gaat het me wel lukken om mijn plan goedgekeurd te krijgen.” Stralend loopt ze de deur uit. Ik kijk haar blij en tevreden na. Het contrast had niet groter kunnen zijn. Wat heerlijk dat ik haar in een gesprek van een uur weer zo in haar kracht heb kunnen zetten. Ik kan niet wachten om volgende keer de goede afloop te horen. I love my job!

Zit jij met een soortgelijke situatie en wil je dat ik eens met je meedenk? Plan dan een gratis Keer het tij-gesprek van een half uur met me in.

Liefs,

Manita

P.S. Heeft je netwerk ook baat bij mijn blog? Deel het! Gebruik hiervoor de knoppen hieronder.