‘Op trekking naar Nepal na die gebroken heup. Ben jij helemaal gek geworden?’ Mijn vriendin kijkt me aan alsof ik voorstel om lopend naar de maan te gaan. ‘Ik ben al meer dan een half jaar aan het revalideren en het gaat heel goed. De fysiotherapeut denkt dat ik het aan kan en ik ook’, reageer ik een beetje gepikeerd.

Ik wil het al zò lang

Een reis naar Nepal staat al jarenlang op mijn verlanglijstje en als fervent wandelaar wil ik – als ik daar dan ben – natuurlijk een trekking doen. Anders hoef ik niet helemaal naar Nepal. En nu is daar die mogelijkheid. Een reis naar Nepal met een 16-daagse trekking naar Annapurna, samen met een wandelvriendin.

Zou ik het kunnen?

Mijn eerste gedachte is: ik ga mee. Mijn tweede gedachte is: wat zou mijn fysiotherapeut daar van vinden? Ik ben tenslotte wel aan het herstellen van een gebroken heup en loop nog niet echt als een kievit. ‘Doen!’ zegt fysiotherapeut Jasper meteen. ‘Je hebt nog een half jaar voor het zover is. Ik heb er alle vertrouwen in dat je dan weer helemaal hersteld en mobiel bent. We gaan er samen aan werken.’

Hij ziet het wèl zitten

Jasper is één van de weinigen die positief reageert. Andere mensen in mijn omgeving zijn minder enthousiast. Zij zien vooral de beren op de weg. ‘Zou je dat wel doen, je bent nog niet eens hersteld?’ ‘Je kunt beter nog een paar jaar wachten.’ ‘Wat als je het straks niet aan kunt en halverwege moet stoppen?’ Iedereen lijkt ervan overtuigd dat ik het niet kan. Behalve Jasper…

Vol vertrouwen gaan we aan de slag

De maanden daarna bereiden ik me voor op mijn reis en de trekking. Jasper leert me technieken om mijn heup te ontzien in de bergen. Ik ga drie keer per week wandelen om mijn conditie te verbeteren, alleen of met mijn wandelmaatje. De wandelingen worden langer en zwaarder. Mijn heup en been worden sterker. Ik voel en weet dat ik het aan kan. En als de twijfels toch even de kop opsteken, is Jasper er om me door die momenten heen te helpen. Hij blijft vertrouwen houden. En daardoor ik ook.

Yes! I did it!

Op 12 april 2018 bij zonsopkomst, sta ik aan de rand van de gletsjer van het Annapurna massief. Het is bewolkt, dus de top is niet te zien. Maar mag de pret niet drukken. Ik sta er. Ik heb het gehaald. Ik voel me geweldig. En mijn lichaam voelt sterker dan ooit. Ik heb me niet laten tegenhouden door twijfels of de mening van anderen.

Ik vertrouwde op mezelf en de expert

Als ik geluisterd had naar mijn omgeving, had ik het plan om naar Nepal te gaan waarschijnlijk snel laten varen. Mijn omgeving zag alleen wat ik nog niet kon. Ik zag de stappen die ik in mijn revalidatietraject al had gezet. Ik voelde mijn lijf sterker worden. Ik wist dat ik het kon. Ik vertrouwde op mijn eigen oordeel en dat van Jasper, de enige die in mijn ogen de expert was als het om mijn herstel ging en wat ik aan kon.

Op wie vertrouw jij?

Naar wie luister jij als je iets wilt doen wat je heel graag wilt, maar wat eigenlijk buiten je mogelijkheden of comfortzone lijkt te liggen? Waarvan je omgeving denkt dat het geen enkele kans van slagen heeft. Op wie of wat vertrouw jij dan? Op de mening van je omgeving, die alleen de beren op de weg ziet. Op de mening van de expert, die er ‘verstand’ van heeft. Of op jouw eigen gevoel. Dat bepaalt of jij uiteindelijk op die berg in Nepal staat of dat je thuis op de bank zit.

Stralende groet,

Manita

PS: Vind je dit blog waardevol? Deel het in je netwerk via de knoppen hieronder.