28 december 2008. Spelletjestijd met mijn puberstiefzoon. ‘Ha, je bent af! Mijn beurt’ zegt hij triomfantelijk. ‘Yes, een zes. Dan kom ik op de Kalverstraat: kopen! Ik ga je helemaal inmaken’ glundert hij. Hij kijkt veelbetekenend naar mijn snel slinkende stapel geld. ‘Doe je best’ reageer ik, geforceerd sportief.

 

Voor mij gaat het om de gezelligheid

Hoewel ik weet dat het een spelletje is en dat hij het niet zo bedoelt, gaan mijn haren recht overeind staan. Ik heb zo’n hekel aan dat fanatieke gedoe als we een spelletje doen. Vooral thuis, als ik vrij ben. Dan heb ik even geen zin in dat mannengedoe. Want hij wil winnen en voor mij gaat het om de gezelligheid.

 

Dus ben ik op mijn qui-vive

Hij is zo bezig met winnen, dat ik continu het gevoel heb dat ik op mijn qui-vive moet zijn. Heeft hij echt een zes gegooid of gaf hij de dobbelsteen nog een duwtje na? Klopt het wel wat hij zegt of zit hij de spelregels in zijn voordeel om te buigen? Het stomme is dat hij het zo overtuigend brengt dat ik aan mezelf ga twijfelen. Dus ik zeg er niks van.

 

De lol gaat er zo wel snel af

Ons spelletje Monopoly zou gezellig moeten zijn. Iets waar we samen van genieten. Daarom vind ik het belangrijk om er tijd voor te maken. Maar op deze manier heb ik er weinig lol in. Dan lees ik liever een boek in mijn kerstvakantie. Ben ik eindelijk een week verlost van de mannen op mijn werk, zit ik thuis weer hetzelfde spelletje te spelen.

 

Hetzelfde gevoel had ik op mijn werk vaak ook

Dan speelde ik een spelletje mee waarvan ik dacht de regels te kennen, bleken die ineens veranderd te zijn. Daar kwam ik vaak pas te laat achter. Als ik bij de directeur zat met een voorstel voor een nieuw project en bleek dat het budget gekort was. Als ik in het MT opeens geconfronteerd werd met een plan, waar ik niet bij betrokken was, maar dat wel over mijn afdeling ging. Sorry, vergeten te vertellen.

 

Ik bleef begripvol en sportief

In het begin was ik begripvol en stelde me sportief op. ‘Ik begrijp wel dat je het in de drukte vergeten bent om door te geven. Geen probleem, ik pas mijn voorstel gewoon aan.’ ‘Toch jammer dat jullie het plan niet eerder aan me voorgelegd hebben. Maar ik kijk er vandaag wel even naar en geef dan mijn input.’ 

 

Terwijl ik eigenlijk iets anders dacht

‘Nou hebben jullie me dat al weer geflikt. Zo kan ik toch niet werken.’ Waardoor ik met een gefrustreerd en onvoldaan gevoel op mijn werk zat. En er geen plezier meer in had.

 

Wacht even, ik kon mijn eigen regels bepalen!

Totdat ik me realiseerde dat ik – net als zij – een speler in het spel was en het recht had om zelf nieuwe regels voor te stellen. Bijvoorbeeld dat we met elkaar overleggen over plannen die de afdeling van een ander raken. Dat we elkaar op tijd informeren als de uitgangspunten veranderen. Maar ook dat we elkaar erop aan spreken als er iets gebeurt dat niet volgens de afgesproken spelregels is.

 

Het is leuker als je samen geniet

‘Nee, nee. Dat was een vier. Je gaf de dobbelsteen een duwtje.’ Ik kijk mijn stiefzoon lachend aan. Hij grinnikt terug. ‘Het was te proberen. Nou, ik kom in ieder geval niet op de Kalverstraat. Met al die huizen van jou was ik dan bijna blut geweest.’ Nooit geweten dat spelletjes doen met je stiefzoon zo gezellig kan zijn, denk ik tevreden.

 

Stralende groet,

Manita

 

PS: Vind je dit blog waardevol? Deel het in je netwerk via de knoppen hieronder.