Het voelt alsof ik in een dwangbuis zit. Ik kan mijn armen nauwelijks bewegen. Ik heb een strak en beklemmend gevoel op mijn borst. Mijn ademhaling gaat gejaagd. Ik voel de spanning en onrust in mijn lijf. Ik wil hieruit!

Nieuwe jas

“Okay”, zegt mijn coach. “Stel je nu eens voor dat je die andere jas aantrekt. Wat voel je dan?” Ik trek mijn denkbeeldige nieuwe jas aan. Een paarse jas. Vrouwelijk, zwierig en prachtig afgewerkt. Weg is het beklemmende gevoel. Weg is de spanning in mijn lijf. Ik zit lekker in mijn vel. Ik kan helemaal mezelf zijn. Ik sta in mijn kracht. Het voelt comfortabel. Ik kan de wereld aan. “Je straalt helemaal!”, zegt ze.

Geleende jassen

Pas op dat moment besefte ik wat er gebeurd was. Ik was ergens in al die jaren de echte Manita kwijtgeraakt. Dat stukje dat mij uniek maakt. Ik had het jarenlang verstopt onder allerlei geleende jassen. Jassen die ik had aangetrokken omdat ik me steeds had aangepast. Aan wat mijn ouders van mij verwachtten. Aan ‘hoe het hoorde’. Aan wat ik geleerd had op school en tijdens mijn studie. Aan wat op mijn werk van me gevraagd werd. Aan hoe een goede vriendin en partner zich hoorde te gedragen. Ongemerkt had ik heel wat geleende jassen aan. Hun gewicht drukte zwaar op me. Ik werd er doodmoe van en het benam me letterlijk de adem.

Heb jij er wel eens bij stil gestaan welke geleende jassen jij hebt aangetrokken?

En of ze nog wel bij je passen?

Dwangbuis

Welke kleding jij draagt en of je je er eigenlijk wel prettig in voelt. Welke dingen je zegt of doet, alleen omdat je weet dat het van je verwacht wordt. Welke dingen jij bent gaan doen om serieus genomen te worden. Om mee te tellen op je werk. Terwijl je het je tegenstaat om het te doen. Omdat je voelt dat jij zo niet bent. En toch doe je het, omdat je niet beter weet. Omdat je niet weet hoe het anders moet. Omdat het veilig voelt. Maar als je eerlijk bent voelt het soms als een dwangbuis.

Mooie en goede stukjes

Gelukkig voelen niet alle geleende jassen als dwangbuizen. Er zijn er ook die je goede dingen gebracht hebben. Dat je weet hoe je je moet gedragen in gezelschap. Dat je leert dat je soms beter tot tien kunt tellen voordat je wat zegt. Hoe je dingen voor elkaar kunt krijgen zonder te drammen. Allemaal nuttige dingen. Maar toch is het goed om af en toe eens al jouw geleende jassen te bekijken. Om ze één voor één uit te trekken. Om te kiezen welke jas nog bij je past. Om te beslissen welk stukje van de jas je wilt bewaren en wat er weg kan. Want ze zijn niet allemaal slecht. Ze hebben je ook gemaakt tot wie je nu bent. Ze hebben je ook iets opgeleverd. Ze hebben je sterker gemaakt. Die stukjes mag je vasthouden en meenemen in jouw nieuwe jas.

Mijn paarse jas

Heel lang heb ik het niet aangedurfd om mijn paarse jas aan te trekken. Bang voor de reacties van anderen. Bang om afgewezen te worden, om niet aardig gevonden te worden. Bang om er niet bij te horen, om anders te zijn. Bang om niet goed genoeg te zijn. Tot het moment dat ik in die (denkbeeldige) dwangbuis zat. Toen realiseerde ik me dat het zo niet langer werkte. Dat ik jarenlang roofbouw op mezelf had gepleegd. Door een jas aan te trekken die me niet paste. Waardoor ik mezelf voortdurend in allerlei bochten had gewrongen. En dat wilde ik niet meer.

En nu? Nu hangt er alleen nog maar die paarse jas aan mijn kapstok. In het begin was het spannend om hem te dragen in de buitenwereld. Het vroeg behoorlijk veel moed. Om mezelf zo te laten zien. Om hem aan te houden als het lastig werd. Want het betekende dat ik kwetsbaar was, dat ik het risico liep om kritiek te krijgen, om afgewezen te worden. Maar ik voelde dat het mijn tijd was. Tijd om weer te stralen.

Voel jij dat het ook jouw tijd is om te stralen?

En kun jij wel wat hulp gebruiken met het opruimen van jouw jassen? In april en mei heb ik extra ruimte gemaakt in mijn agenda om je daarmee te helpen. Via deze link kun je direct een afspraak maken.

Ik wens je een stralende dag toe!

Liefs,

Manita

P.S. Heeft je netwerk ook baat bij mijn blog? Deel het! Gebruik hiervoor de knoppen hieronder.