Van buiten lijk je zelfverzekerd en vol vertrouwen. Met gemak doe je op je werk wat er van je gevraagd wordt. Je werkt hard en legt de lat hoog. Je weet je werk en privéleven moeiteloos te combineren. Thuis loopt alles op rolletjes. Je hebt overal een oplossing voor en weet in elke situatie wat je moet zeggen. Om jaloers op te worden!

Kwetsbare binnenkant

Maar van binnen voel je je helemaal niet zo zelfverzekerd. Je vergelijkt jezelf vaak met anderen. Je twijfelt voortdurend aan jezelf. Of je het wel goed doet. Of je wel het juiste zegt. Of je wel hard genoeg je best doet. Je probeert krampachtig aan alle verwachtingen te voldoen. Je wordt enorm geraakt door kritiek van anderen. Je ziet het als persoonlijk falen. Je gaat nog beter je best doen, nog meer op je tenen lopen. Doodmoe en doodongelukkig word je ervan.

Geaccepteerd worden

Je snakt naar de goedkeuring van anderen. Dat ze je goed vinden zoals je bent. Dat ze je accepteren zoals je bent. Met al je mooie en minder mooie kanten. Met al je talenten en kwaliteiten. Met al je nukken en grillen. Met al je onzekerheden en fouten. Dus je zoekt bevestiging bij de ander. Dat je okay bent, dat je er mag zijn.

Goed genoeg zijn

Hoe mooi zou het zijn als je de goedkeuring van anderen niet nodig hebt. Als je je niet meer druk maakt over wat anderen van je vinden. Als je jouw leven in vrijheid kunt leven. Als je helemaal jezelf kunt te zijn. Zonder dat je jezelf vergelijkt met anderen. Zonder je druk te maken met wat de ander over je denkt. Om te besluiten dat je goed genoeg bent!

Wie ben ik …

Een paar weken geleden werd ik zelf weer geconfronteerd met mijn eigen onzekerheid. Ik werd benaderd om mee te schrijven aan het boek Lefwijf 2. Een boek waarin 50 vrouwen hun lefverhaal vertellen, een verhaal dat van moed en lef getuigt. Mijn eerste reactie was: “Wie ben ik om daar aan mee te schrijven. Ik ben pas gestart als ondernemer. Verdien ik daar wel een plek in?” Kortom, ik vond mezelf niet goed genoeg. Ook al voelde ik diep van binnen dat het echt iets voor mij was.

Klein houden

Herken je dat gevoel? Je eerste reactie in zo’n situatie is vaak om bevestiging bij anderen te zoeken. Om aan anderen te vragen wat zij ervan vinden. Of zij vinden dat je het moet doen. Dat was ook mijn eerste reactie. Tot ik me realiseerde dat het antwoord in mijzelf lag.

Bevestiging zoeken bij anderen is namelijk een teken dat je jezelf niet accepteert. Diep in je hart vindt je jezelf niet goed genoeg. Je vindt dat je anders en beter moet zijn en vergelijkt jezelf daarbij met mensen die je bewondert. Je ziet jouw minder mooie kanten en vindt dat je die eerst moet aanpakken. Je bent bang om jezelf te laten zien. Dus je houdt jezelf klein, je durft niet op te staan.

Jezelf omarmen

Jezelf accepteren betekent dat je eerlijk naar jezelf durft te kijken. Dat je erkent wie je bent en jouw gedrag en gewoontes leert begrijpen. Dat je stopt met jezelf te vergelijken met anderen. Want jij bent wie je bent. Dat je weet waar jouw kwaliteiten liggen. Maar ook wat je nog wilt leren en verder ontwikkelen. En dat je bewust stappen zet om daaraan te werken. Zelfacceptatie is jezelf omarmen zoals je nu bent als beginpunt voor een gelukkiger en vrijer leven.

Mildheid en compassie

Ik weet uit eigen ervaring dat dit proces niet altijd makkelijk is. Als je naar binnen gaat en eerlijk naar jezelf kijkt, wordt je geconfronteerd met kanten van jezelf die je liever niet ziet. Dat kan frustratie, pijn en verdriet opleveren. Je kunt weerstand voelen. Maar ook dan zijn mildheid en compassie de sleutel. Om liefdevol naar jezelf te kijken en jezelf okay te vinden zoals je bent. Met al je mooie en minder mooie kanten.

Ik ben okay!

Op je ontdekkingsreis door het leven zul je vaker geconfronteerd worden met onzekerheid en twijfel. De kunst is om iedere keer weer naar binnen te gaan. Om te onderzoeken waar het vandaan komt. Welk stukje van jezelf aandacht nodig heeft en geheeld mag worden. Zodat je daarna oprecht kunt zeggen: “Ik ben okay!”.

In de schijnwerpers staan

Ik heb besloten dat ik okay ben en me aangemeld als co-auteur van Lefwijf 2. Want wat maakt het uit wat anderen van mij vinden? Het belangrijkste is dat ik zelf oprecht vind dat ik een lefwijf ben. Ik heb het lef om mijn hart te volgen. Ik heb het lef om mijn verhaal te delen. Om mijn mooie en minder mooie kanten te laten zien. Ik heb het lef om in de schijnwerpers te gaan staan. En daar ben ik trots op!

En jij? Durf jij jezelf te omarmen zoals je bent? Kun jij trots zijn op jezelf? Ik hoop dat mijn blog je inspireert om met andere ogen naar jezelf te gaan kijken. Want ook jij bent – op jouw eigen manier – een lefwijf. Dat weet ik zeker.

Voor nu wens ik je een stralende dag!

Liefs,

Manita

P.S. Heeft je netwerk ook baat bij mijn blog? Deel het! Gebruik hiervoor de knoppen hieronder.