“Heb jij tijd om te overleggen?” vraagt je collega-manager Peter terwijl hij je kamer binnenkomt. “Ik heb een half uur tot mijn volgende afspraak. Is dat lang genoeg?” “Ja, dat is prima. Ik wil alleen even je advies.”

 

Hij wil jouw advies?

Opgelucht gaat Peter zitten en begint te vertellen. Over één van zijn medewerkers die problemen thuis heeft en daardoor niet goed functioneert. Dat hij niet weet wat hij ermee moet. Hij heeft de medewerker al meerdere keren op zijn gedrag aangesproken. Hij heeft al gedreigd met een formele waarschuwing. Niets lijkt te helpen. Eigenlijk wil hij hem niet kwijt, want het is een ervaren kracht. Maar dit gedrag kan hij niet langer accepteren. Of jij misschien weet hoe hij het op kan lossen.

 

Jij bent verbaasd, maar denkt met hem mee

Je vraagt door om de situatie beter in te kunnen schatten en vertelt hem wat jij zou doen. Rustig de tijd nemen om de medewerker zijn verhaal te laten doen, zodat hij zich gehoord voelt. Het dilemma dat hij als manager heeft op tafel leggen en met de medewerker bespreken. Samen kijken naar oplossingen die wel acceptabel zijn. De overige collega’s uitleggen welke afspraken er zijn gemaakt en waarom. Elke week met elkaar om tafel zitten om te kijken hoe het gaat en of de afspraken nog werken.

In jouw ogen is het geen rocket science, maar je ziet een last van Peters schouders vallen. Blij met je advies loopt hij na twintig minuten je kamer uit.

 

Zo’n slechte manager ben je dus toch niet

Ongelofelijk dat juist híj bij jou komt voor advies. Waar is die collega gebleven die jouw aanpak als manager steeds afdoet als soft en niet zakelijk genoeg? Die in het MT vaak ongenuanceerde kritiek heeft als jij met voorstellen komt? Zo’n slechte manager vindt hij je dus blijkbaar niet …

 

Zijn gedrag zegt niets over jou

Door alle kritiek en alle weerstand die je ervaart in de organisatie, van je mannelijke collega’s en van je eigen manager, denk je misschien dat het aan jou ligt. Dat jij het verkeerd ziet. Dat jij een slechte manager bent. Dat jouw aanpak toch niet werkt. Dat jouw ideeën te ambitieus en vooruitstrevend zijn. Dat je de situatie verkeerd inschat.

 

Er is iets anders aan de hand

Maar dat is helemaal niet wat er aan de hand is. Het is eigenlijk een compliment. Je doet het tè goed. Je hebt goede ideeën. Je bent een uitstekende manager. Ze kunnen wat van je leren. Het is hun manier om hun plek in de organisatie te verdedigen. Je bent namelijk een bedreiging in de ogen van je mannelijke collega’s. Ze zien het als een strijd, als een gevecht en willen de beste zijn. Het zegt niets over jou.

 

Dus stop met twijfelen aan jezelf

Je bent niet voor niets aangenomen in deze functie. Je hebt je sporen als manager inmiddels verdiend. Je hebt een bak aan ervaring, dus je weet waar je het over hebt. Je doet het gewoon anders, op jouw manier, omdat je een vrouw bent. En dat is even wennen voor je mannelijke collega’s.

En als je het dan ook nog eens goed doet, als je goede resultaten behaalt, als je medewerkers respect voor je hebben en je op handen dragen. Geen wonder dat er dan afgunst ontstaat. Met als gevolg dit gedrag.

 

Verwacht geen erkenning, maar weet wat je waard bent

Later die week loop je tegelijk met Peter de vergaderruimte in voor het wekelijkse MT. “Hoe is het gesprek gegaan? Heb je nog wat aan mijn adviezen gehad?” “Goed”, zegt hij zachtjes. “Ik heb hem gesproken en duidelijke afspraken gemaakt. Die lijken te werken. Uiteindelijk was ik er zelf wel uitgekomen, hoor. Maar bedankt voor het meedenken.” Snel loopt hij naar zijn vaste plek aan de andere kant van de tafel. Je verbijt een glimlach. Zo’n reactie had je wel verwacht. Het is en blijft natuurlijk een man 😉.

 

Stralende groet,

Manita

 

P.S. Heeft je netwerk ook baat bij mijn blog? Deel het! Gebruik hiervoor de knoppen hieronder.