Eindelijk gaan de deuren open. Er klinkt opzwepende muziek. Voetje voor voetje schuifel ik tussen honderden anderen de zaal in. Het gaat tergend langzaam. De mensen die al binnen zijn snellen naar voren. Het is dringen om op de beste plekken te zitten. Opeens zie ik in mijn ooghoek een roze flits. Ik kijk nog eens. Er staat een enorm roze gevaarte in het midden van de zaal. Het is iemand in een opblaasbaar roze eenhoorn-pak. ‘Grappig’, denk ik, ‘zal wel iets ludieks zijn dat bij het programma hoort’. Er komt beweging in de rij voor me en snel zoek ik een plekje in de zaal.

De roze eenhoorn valt op omdat ze anders is

Ik zit te praten met de vrouw naast me als ik afgeleid word omdat de roze eenhoorn weer in beeld komt. Nu omdat ze naar voren loopt. Nieuwsgierig volg ik haar waggelend loopje. Ik benijd haar niet. Het zal wel warm zijn in dat pak. Iedere stap zet ze weloverwogen. Doordat ze zo breed is botst ze tegen alles en iedereen op. En iedereen kijkt naar haar. ‘Wie is in hemelsnaam die persoon in dat pak en wat doet ze hier?’ Het blijkt één van de deelnemers te zijn. Iemand die door deze actie uit haar comfortzone wilde stappen. Die zichtbaar wilde zijn. Dat is haar gelukt. Want ze staat uiteindelijk op het podium en in de spotlight. Waar ze met gejuich wordt ontvangen.

Anders zijn wordt niet altijd met gejuich ontvangen

Maar de reactie van de zaal had ook heel anders kunnen zijn. Het wordt namelijk niet altijd gewaardeerd als je anders bent dan de rest van de groep. Als je opvalt en de aandacht naar je toe trekt. Als je afwijkt en dat durft te laten zien. Als je de ruimte durft in te nemen die je nodig hebt. Als je de roze eenhoorn durft te zijn.

Als vrouw in een mannenwereld herken je dat vast

Misschien voel je je als vrouwelijke manager in een team met vooral mannelijke collega’s regelmatig als een roze eenhoorn. Je bent om te beginnen anders omdat je een vrouw bent. En dan val je ook nog op omdat je als vrouw een andere manier van leidinggeven hebt. Je hebt een andere kijk en visie op de dingen. Je geeft je mannelijke collega’s een ongemakkelijk gevoel omdat je andere vragen stelt. Je schopt bewust of onbewust tegen allerlei heilige huisjes aan. Dat wordt zeker niet altijd gewaardeerd.

Na een tijdje is jouw ‘anders zijn’ niet meer leuk

In eerste instantie gaat het best goed als vrouwelijke manager tussen de mannen. Je mannelijke collega’s staan open voor je ideeën. Je stelt wat kleine veranderingen voor waar positief op gereageerd wordt. Je eerste voorstellen voor verandering op je afdeling worden goed ontvangen. Je wordt enthousiast en gaat door. Je voorstellen worden ingrijpender, gewaagder.

En dan komen de bezwaren, de mitsen en maren. Het is leuk dat je van alles wilt veranderen, maar je moet niet te veel willen. Langzaamaan wordt het enthousiasme en de steun voor je ideeën minder. Jouw ‘anders zijn’ begint lastig te worden. En opeens is die roze eenhoorn tussen de troep leeuwen niet meer zo leuk. Doe maar weer normaal. Het is goed geweest. Wat doe je dan? Houd je je roze eenhoorn-pak dan aan of verruil je het toch maar voor een leeuwenpak?

Juist dan is het belangrijk om vol te houden

Je bent er namelijk bijna. De weerstand is een teken dat de leeuwen zich bedreigd voelen. Je ideeën zijn namelijk goed. Je bewijst dat ze werken. Je bereikt resultaten. Misschien nog niet alles wat je voor ogen hebt. Maar er verandert iets, hoe klein dan ook.

Dus hou het nog even vol in je eenhoorn-pak. Neem een slok water en veeg het zweet van je voorhoofd. Je bent bijna aan het eind van het gangpad. Je staat bijna op het podium. Nog een paar kleine stappen en dan heb je je doel bereikt. Dan wordt je geaccepteerd zoals je bent, met of zonder dat eenhoorn-pak.

Liefs,

Manita

P.S. Heeft je netwerk ook baat bij mijn blog? Deel het! Gebruik hiervoor de knoppen hieronder.