De ogen van de MT-leden zijn op jou gericht. Je manager kijkt je vragend aan. Of jij nog suggesties hebt voor de communicatie over het vitaliteitsproject? “Nee hoor, ik denk dat het prima gaat werken zo.” Natuurlijk heb je wel suggesties. Maar die ga je nu niet geven. Je weet inmiddels beter. Dan krijg je weer het commentaar dat je te lief bent voor de medewerkers. Of dat je ze te veel wilt betrekken. Dus houd je je mond. Ook al geeft het je geen goed gevoel. Want zo had je je jouw rol niet voorgesteld.

 

Ook ik heb vaak mijn mond gehouden

Omdat ik anders te horen kreeg dat ik te soft en begripvol was voor mijn teamleiders. Dat ik mijn medewerkers te veel ruimte gaf. Dat mijn ideeën weer eens te ambitieus waren voor de organisatie. Dat ik te veel en te snel wilde en dat dat niet werkt. Dat ik niet zo veel rekening met iedereen moest houden. Dus hield ik op een bepaald moment mijn mond.

 

Dat kwam niet omdat ik zo’n onzeker type ben

Maar omdat ik als vrouwelijke manager vooral te horen kreeg wat ik niet goed deed. Wat mijn manager niet goed vond aan mijn aanpak. Wat hij vond dat anders moest in de aansturing van mijn afdeling. Hoe ik me hoorde te gedragen in de organisatie en het team. Hoe we als organisatie met medewerkers omgingen.

 

Het kwam door wat mijn omgeving van me verwachtte … en die bestond vooral uit mannen

Als enige vrouw in het managementteam vonden zij het logisch dat ik me aan hen aanpaste. Aan de regels die er golden in het team voordat ik er was. Aan hun manier van werken, die ze al jarenlang gewend waren. Tenslotte was ik nieuw. En als enige vrouw ook nog eens in de minderheid.

 

Dus ik moest me aanpassen

Dat betekende dat ik geen moeilijke vragen mocht stellen. Dat ik geen kritiek mocht leveren op hun plannen. Dat ik het beleid niet aan de kaak mocht stellen. Maar dat ik me gewoon aanpaste en een voorbeeld nam aan de rest van mijn collega’s. Dat was wel zo gemakkelijk.

 

Totdat ik het zat was en de knuppel in het hanenhok gooide

Want ‘mezelf aanpassen’ was niet waar ik voor was aangenomen. Ik was juist door de directie binnengehaald om mezelf te zijn: om als vrouw in het MT te zorgen voor de broodnodige verandering in de organisatie. Omdat de directie meer aandacht wilde voor de mens achter de medewerkers. Omdat het ziekteverzuim hoog was. Omdat er veel ‘gedoe’ was met medewerkers en daardoor veel verloop. Omdat ze af wilden van de eilandcultuur die was ontstaan.

 

Ze wilden het helemaal anders gaan doen. Of toch niet?

Dat was de vraag die ik na een half jaar stelde aan de directie. Ik had inmiddels al van alles geprobeerd. Ik had mijn hele arsenaal aan trucs en technieken uit de kast gehaald. Ik had meebewogen en mijn poot stijf gehouden. Ik had het vriendelijk geprobeerd en met mijn vuist op tafel geslagen. Maar niets werkte. Het bleef aan 100 dode paarden trekken, zonder dat er iets veranderde in de organisatie. En daar had ik geen zin meer in.

 

Dus ik gaf ze de keuze

Of jullie stoppen met overal voor te gaan liggen en laten me een half jaar mijn gang gaan. Of ik stop ermee en ga ergens werken waar ik wel gewaardeerd word. Zeg maar wat jullie willen. En dat werkte.

 

Soms is het nodig om de boel op scherp te zetten

Om je niet langer in te houden. Om het niet op de aardige, tactische manier te doen. Maar om te zeggen wat je er echt van vindt. Om heel duidelijk te zijn. Over dat je het zat bent dat je ideeën altijd als soft worden afgedaan. Dat jouw mening toch niet zo belangrijk blijkt te zijn als je iets voorstelt wat de directie niet wil horen. Dat de resultaten die je behaalt normaal gevonden worden.

Als je echt impact wilt maken als vrouw in een mannenwereld, zul je af en toe de knuppel in het hanenhok moeten gooien. Zodat je, als de veren zijn gaan liggen, eindelijk kunt gaan doen waar je voor aangenomen bent: je vrouwelijke kwaliteiten als manager gebruiken om de organisatie te verbeteren.

 

Deze en zes andere tips vind je in mijn nieuwe e-boek Overleven op de apenrots – 7 gouden tips voor vrouwen in een mannenwereld.

Je kunt het gratis downloaden via deze link.

Stralende groet,

Manita

 

P.S. Heeft je netwerk ook baat bij mijn blog? Deel het! Gebruik hiervoor de knoppen hieronder.