“Hé Peter. Even een vraag. Ik ben bezig met het voorstel voor de nieuwe overlegstructuur voor ons volgend MT. Ik weet dat jij daar ook zo je ideeën over hebt. Dus het lijkt me goed om die te bespreken, zodat ik ze eventueel kan meenemen. Heb jij daar vanmiddag tijd voor?” “Natuurlijk”, reageert collega-manager Peter. “Hoe laat wil je afspreken?”

Peter heeft daar ook zo zijn ideeën over

Om even voor vieren loop je Peters kantoor binnen. Hij zit aan de telefoon, maar maakt meteen een einde aan het gesprek en schuift aan de vergadertafel aan. “Okay, laat maar horen wat je tot nu toe bedacht hebt en waar je mijn input voor nodig hebt. Ik denk graag met je mee.” “Fijn. Dit is mijn idee voor de nieuwe opzet. …..” Stap voor stap neem je hem mee in je voorstel. Peter heeft een paar goede suggesties en de bedenkingen die hij heeft weet je snel weg te nemen.

Samen wat voorwerk doen

Uiteindelijk is hij zelfs enthousiast over jouw voorstel. “Ik denk dat we het zo gewoon moeten gaan doen. Ik ga het alvast bij Bert en Mark in de week leggen. Als jij hetzelfde bij Steven en Hans doet, dan is het straks appeltje-eitje als het door het MT moet.” “Dat gaan we doen, Peter. Bedankt voor je hulp.”

Mooi, denk je als je even later achter je bureau zit. Dat is weer een zorg minder. Als je Peter en de rest mee hebt, zal het voorstel inderdaad zonder veel problemen goedgekeurd worden in het MT. Dat weet je inmiddels.

Jij hebt je lesje wel geleerd

Wat een verschil met een half jaar geleden. Toen had je het gevoel dat je voor de goedkeuring van elk voorstel moest vechten. Je collega-managers hadden alleen maar commentaar en bezwaren. Het duurde wel drie of vier vergaderingen voordat je een voorstel er doorheen had. Terwijl je wist dat het niet zo zeer over de inhoud ging, maar meer dat het een ritueel was. Dat ze er allemaal ‘hun plasje’ over moesten doen. Dat ze er iets over te zeggen wilden hebben. Nee, daar heb je van geleerd.

Gewoon doen waar je goed in bent: samenwerken en verbinden

Dan is het handig dat je als vrouw anders in elkaar steekt. Dat je meer van het samenwerken bent en niet bang om je ideeën te delen. Je mannelijke collega’s kunnen daar soms een beetje huiverig voor zijn. Dingen bij zich houden, omdat ze bang zijn dat een ander met de eer gaat strijken. Daar heb jij gelukkig niet zo’n last van. Je wilt gewoon het beste voor de organisatie. En als je dat voor elkaar krijgt door je collega’s erbij te betrekken, te kijken naar jullie gezamenlijke belangen en zonodig een beetje water bij de wijn te doen: des te beter.

Dan is het appeltje-eitje

Een paar weken later presenteer je in het MT het voorstel voor de nieuwe overlegstructuur. Als de directeur met een aantal bezwaren komt, weet je die – samen met Peter – snel te weerleggen. Als het voorstel na een korte constructieve discussie goedgekeurd wordt, buigt Peter zich naar je toe. “Ik zei het toch: appeltje-eitje.”

Stralende groet,

Manita

P.S. Heeft je netwerk ook baat bij mijn blog? Deel het! Gebruik hiervoor de knoppen hieronder.