Lunchtijd op het werk. Nog een beetje onwennig zit ik met mijn nieuwe collega’s aan tafel. Mijn collega stelt me een vraag. Ik versta hem niet. “Watblief?” reageer ik. Hij kijkt me aan en begint te lachen. “Wat zeg jij nou! Hier zeggen we ‘sorry’ hoor. Je kunt wel horen dat jij uit Limburg komt.” Ik kan wel door de grond zakken. Ik zie de andere collega’s grinniken. Ze vinden het grappig, ik voel me stom. Ik wil geen buitenstaander zijn. Ik wil erbij horen, serieus genomen worden. En door dat ene woordje ben ik ineens anders. Op een manier die niet goed voelt.

Op dat moment neem ik een besluit: dit overkomt me niet meer!

 

Hoe vaak heb jij zo’n besluit al genomen?

Het besluit om je mond te houden over iets wat volgens jou beter of slimmer kan. Om niet te reageren op een collega die een snerende opmerking maakt over jouw andere aanpak als manager. Om de discussie met je manager over een nieuw systeem op je afdeling uit de weg te gaan.

 

Terwijl je eigenlijk beter weet

Je weet welke kostenbesparing jullie als organisatie kunnen bereiken als jullie de medewerkers zouden laten meedenken. Je ziet nu al dat jouw aanpak zijn vruchten afwerpt op de afdeling. Je kunt precies onderbouwen hoeveel tijdsbesparing en kwaliteitsverbetering het jullie op gaat leveren. En toch stop je ermee.

 

Je doet het omdat je erbij wilt horen

Omdat je als vrouwelijke manager in een organisatie met vooral mannelijke collega’s geaccepteerd wilt worden. Omdat je niet het buitenbeentje van het team wilt zijn. Degene die iedere keer met dezelfde kritische opmerkingen komt. Degene die altijd het belang van de medewerkers erbij haalt. Degene die met de ‘wilde’ plannen komt. Je stopt ermee omdat je probeert ‘one of the guys’ te zijn.

 

Maar zo werkt het niet

Het gaat er niet om dat je anders bent, als vrouw tussen al de mannen. Het is vooral dat je je anders voelt. En dat ‘anders’ voelt niet okay. Het voelt als iets wat maakt dat je er niet bij hoort, dat je een buitenstaander bent. Het maakt dat je je niet begrepen voelt, niet serieus genomen of voor vol aangezien. Het voelt alsof je extra je best moet doen, jezelf twee keer zo hard moet bewijzen. Het voelt als iets wat verkeerd is, als iets wat moet veranderen. Iets wat jij moet veranderen. Net zoals dat woordje ‘watblief’.

 

Anders zijn is beter

Het zorgt er voor dat er dingen kunnen veranderen. Dat er een andere blik is, waardoor er nieuwe inzichten ontstaan. Dat nieuwe dingen geprobeerd worden, waardoor andere oplossingen gevonden worden. Omdat blijkt dat jouw manier van aansturen van je medewerkers tot minder ziekteverzuim leidt. Of dat blijkt dat het nieuwe systeem bij een vergelijkbare organisatie tot veel minder fouten heeft geleid. Dat is wat jouw anders zijn teweeg kan brengen. Simpelweg omdat jij als vrouw anders werkt en denkt.

 

Durf jij anders te zijn?

Want ik weet uit eigen ervaring dat dat moed vraagt. Het betekent dat je soms je kop boven het maaiveld zult moeten uitsteken. Dat je tegen een paar heilige huisjes aan moet schoppen. En dat gaat niet zonder een paar blauwe plekken. Maar uiteindelijk word je er sterker en weerbaarder door. Uiteindelijk word je er een betere manager door. Want je bent pas echt op je best als je helemaal jezelf kunt zijn. Of je nou ‘watblief’ of ‘sorry’ zegt. Het is allebei goed. Als jij je er maar okay bij voelt.

 

Wil jij het anders gaan doen?
Heb je al van alles geprobeerd, maar niets werkt?

Kom dan naar mijn Lunch & Learn op vrijdag 9 september a.s.

In twee uur laat ik je zien hoe jij weer met heel veel plezier en op een manier die echt bij jou past jouw werk kunt gaan doen. Juist als vrouwelijke manager in die mannenwereld. Want dat kan.

Meer informatie en aanmelden kan via deze link. Ik heb maar 8 plekken aan mijn lunchtafel. Dus wacht niet te lang!

 

Stralende groet,

Manita

 

P.S. Heeft je netwerk ook baat bij mijn blog? Deel het! Gebruik hiervoor de knoppen hieronder.