Vol enthousiasme ben je begonnen aan je nieuwe baan. Je hebt allerlei ideeën over hoe je het gaat doen, als vrouwelijke manager in een overwegend ‘blauw’ bedrijf. Je weet hoe je het verschil kunt maken in het bedrijf en voor je medewerkers. Je ziet het helemaal voor je. Maar je manager niet. Hij heeft overal commentaar op en blokkeert juist de dingen waarvan jij weet dat ze echte verbetering zouden brengen. Je voelt je enthousiasme met de dag verder zakken.

Je staat met een collega te praten. Zijn vrouw is ziek en je wilt weten hoe het met haar gaat. Uit je ooghoek zie je je manager voorbij lopen. Hij kijkt naar je en je ziet hem denken “Moet je onder werktijd over privé-zaken zitten praten. Dat kan wel na werktijd.” Je baalt dat hij je gezien heeft. Daar gaat hij geheid een opmerking over maken, dat is al eerder voorgekomen. Je baalt ervan. Waarom snapt hij niet hoe belangrijk dit soort gesprekken zijn?

Na een half jaar in je nieuwe baan merk je dat je steeds vaker met tegenzin naar je werk gaat. Het is gewoon niet wat je ervan verwacht had. Je werd binnengehaald om dingen te veranderen, maar als je iets voorstelt, is het nooit goed. Je werkt samen met 50 man; soms heb je het gevoel dat je aan 50 dode paarden staat te trekken. Ligt het aan jou? Het is niet de eerste keer dat je overweegt te vertrekken vanwege de cultuur bij je werkgever. Maar dit keer ga je niet. Niet voordat je hebt uitgezocht welke blinde vlek je hier zelf nog hebt. Je bent het zat om je baan in te ruilen voor een volgende waar je enthousiasme weer na een half jaar de grond in geboord is. Áls het aan jou ligt, ga je dat nu boven water krijgen.